"Ik vind dit zo verschikkelijk" zegt ze terwijl haar handen lokjes haar dan weer achter en dan weer voor haar oor laten hangen. Ze strijkt haar jasje nog eens glad en glimlacht zenuwachtig.
Waarom? Geen idee, voor mij staat namelijk een prachtige vrouw, midden 40, zomaar gestart met haar prachtige bedrijf, alles achter haar gelaten en gewoon gedoken, een oprechte, prachtige "leap of faith" en potverdorie, wat is dat een goede stap geweest (maar dat is mijn bescheidde mening). Maar voor dat mooie bedrijf van haar zijn er ook foto's nodig. Foto's voor de website; van haar locatie, van haarzelf aan het werk, de sfeer die we willen vangen weten we direct. Ze is hier heel duidelijk in en terecht, het is haar droom, haar passie, haar doel, haar liefde en energie. Maar die, door haar lang gevreesde "Linkd-in foto" komt er nu aan, een "professioneel" portret. Niet iets waar ze om staat te springen, maar komen moet hij er van haar. "Maar de rimpels kan je natuurlijk wel wat verzachten, naderhand toch, met photoshop?" vraagt ze. "Alles kan" zeg ik, "maar ik vind het pure onzin". Ze ziet mijn blik en moet lachen.
0 Reacties
Vier je dat je vrije keuze hebt? Dat we het in dit land stiekem vrij goed voor elkaar hebben als vrouw? Vier je dat je dochter naar school mag gaan en vier je dat je mag dragen wat je wilt?
Of zijn dit eigenlijk belachelijke dingen om te vieren, omdat je immers ook niet viert dat er zwaartekracht bestaat en dat onze longen vol overgave zuurstof inademen, kortom vier je iets dat eigenlijk doodnormaal zou moeten zijn?
Ik vier dan Imbolc, zoals dit door de Kelten lang geleden al werd gedaan.
Tijdens Imbolc nemen we afscheid van de donkere tijd en verwelkomen we het licht! Onder de grond zijn de eerste dappere bloemen zich aan het voorbereiden om weer boven de grond uit te komen. De natuur wordt wakker uit haar winterslaap, net als ik! Lente komt eraan! De zon neemt toe in sterkte, de dagen worden langer en ook de mensen ontdooien langzaam. Iedereen is vriendelijker tegen elkaar zodra de lente in aantocht is. De lente als voorbode voor een heerlijke, zonovergoten zomer (zelfs in Nederland). En als voorbode voor mijn eigen Woodstock, want dat is wat de zomer voor mij, toch ook een beetje is. Er hangt altijd een soort van vrijheid en een warme, zwoele liefde in de lucht, mensen zijn ontspannen en fietsen lachend van werk naar huis. De wereld vertraagd. "Het einde van 2017 heeft al laten zien hoe belangrijk zusterschap is,
vrijwel iedere vrouw was een slachtoffer of had een vriendin, moeder, dochter, buurmeisje of klasgenoot die #metoo onder haar naam kon zetten. 2018 is het jaar voor ons, onze moeders, dochters en zussen. Gelijkheid, respect en liefde, meer is er niet nodig." Zo klonk mijn post op instagram, vergezeld van een foto, van mij. Niet veel te zien; niet meer dan een stuk arm, schouder, rug, kin en mond, omringd door schaduw. Niet veel schokkends, niets provocerend, gewoon mooi, kwetsbaar, open en bloot... Maar die schaduw, die siert en verhult tegelijkertijd. Het geeft contrast, spanning en is eigenlijk onmisbaar bij veel foto's. Maar verhult ook nog genoeg, de aanzet tot een borst, een stuk gezicht, een stukje kwetsbaarheid. Ik heb deze foto er afgehaald, toch weer geplaatst, nog een beetje aangepast, opnieuw geplaatst, op "post" gedrukt en er niet meer naar gekeken totdat de eerste hartjes en reacties binnen kwamen. Mindfullness...het is een beetje in het "geitenwollensokken-hokje" geplaats, niks mis met geitenwollensokken (kan ik je als fervent geitenwollensokken-drager melden), maar met veel gejuich wordt de term vaak niet onthaald. Zonde!... en, sorry... nogal irritant ook. Want "mindfull" betekend niets meer of minder dan "bewust". Bewust zijn van wat je hoort, ziet, ruikt, voelt en doet. De mensen die er het hardst tegen aan schoppen en het luidst roepen dat het onzin is, zijn vaak de personen die een beetje bewust handelen het hardst nodig hebben. De van "A-naar-B-racers", de "echte-jongens-huilen-niet-ouders" en de"doe-toch-gewoon-ff-normaal-sceptici". En ja, alles met mate. Ik hoef me niet bewust te zijn van het feit dat de stofzuiger nu nog naalden van de kerstboom van vorig jaar opzuigt. Nee, op die momenten staat mijn bewustzijn even stand-by en ben ik "weg" ergens verstopt tussen alle dagdromen die staan te popelen in mijn hoofd, om als eerste naar voren te mogen dringen. Maar buiten of omringd door de liefdes om je heen, wat is er dan mooier om echt te zien, te luisteren en te voelen? Hoe ouder we worden, hoe meer moeite het ons lijkt te kosten. We moeten ons dus bewust trainen in het bewust zijn. Ik train het dagelijks door te fotograferen, je bewust zijn van wat je ziet is zo ongeveer mijn werk. 31 oktober, voor de meeste mensen beter bekend als Halloween.
Verkleedfeestjes, zakken vol snoep, broodjes met knakworst die er uit zien als vingers, griezelfilm-marathons en meer gegruwel van die aard. Ook hier staan de pompoenen verspreid door het huis, hangen er lampionnen in de gang en zit er spinnen rag aan de muren (voor deze gelegenheid zowaar gepland). In ons huis staan en hangen er vandaag echter ook foto's veel foto's. Foto's van voorouders, beginnend bij opa's en oma's en eindigend bij een x-aantal generaties eerder. Maandagochtend in September, 9.40 uur; nog even het nummer op de radio afluisteren, want waarom zou je midden in een nummer stoppen? Dat is zoiets als de "ha-ha-ha" wel vol overtuiging eruit gooien en dat dan de "tsjoe"niet komt, super irritant, afluisteren dus. Bovendien ben ik ruim op tijd. Ik sta al op de parkeerplaats, het is 5 minuten lopen en ik heb pas om 10.00 uur afgesproken. Het is droog en achter de dunne laag wolken schijnt zowaar een flauw zonnetje, na de eerste herfststorm van dit jaar en de afgelopen 2 weken met onafgebroken regen, ben ik allang blij met deze ochtend eind September. Ik wandel langs de, in mijn ogen, veel te fanatieke wielrenners en hardlopers, maar oké, good for them, bravo! Ik stap ondertussen rustig door, bepakt en bezakt met camera, lenzen en wat rekwisieten richting de Jutterskeet van Ome Jan. Een heerlijk kot in de Haagse duinen. Ome Jan is er niet op maandagochtend, dus een mooie plek om te verzamelen en bovendien een prachtige plek voor het maken van foto's. Kruip door, sluip door weggetjes, olifantenpaadjes, modderige boerenweggetjes. Geen geplaveide wegen, netjes aangeharkte grindpaden, brede met banken en prullenbakken afgezette hoofdwegen, maar zijweggetjes. Op hoofdwegen, kan je soms al zien hoe iets er 200 meter verderop ongeveer uit zal zien, hoeveel bankjes je onderweg tegen komt, waar je moet opletten voor een modderplas en je kan je route eromheen van te voren al uitstippelen. Handig? Ja. Overzichtelijk? Ook. Veilig? ...Waarschijnlijk. Maar spannend, verrassend of uitdagend...niet echt. |
MarloesDromer, voeler, verdwaler, verwonderaar, Archieven
April 2018
Categorie: |